Organami chwytnymi heliamfory są liście przekształcone w kielichowate twory zakończone niewielkim wyrostkiem, najczęściej koloru czerwonego. Wnętrze kielicha heliamfory podzielone jest na kilka stref - najwyższe strefy wraz z wyrostkiem posiadają miodniki wydzielające substancje wabiące owady, niższe zaś uniemożliwiają ucieczkę ofiary. Z powodu braku wieczka chroniącego inne rodzaje przez zapełnieniem kielicha/dzbanka opadami, u heliamfory nadmiar cieczy usuwany jest dzięki szczelinie w szwie spajającym kielich bądź niewielkim otworze znajdującym się na określonym poziomie. Główną rolę w procesie rozkładu materii organicznej stanowią symbiotyczne bakterie znajdujące się w niższych strefach kielicha heliamfory. Wyjątkiem jest gatunek H. tatei, którego enzymy trawienne pozwalają na samodzielne trawienie schwytanych bezkręgowców. Nazwa Heliamfora pochodzi od greckiego słowa Helos, które oznacza bagno oraz Amphora, co jest nazwą pewnego rodzaju wazy (dzbanka), sugerując pochodzenie oraz kształt kielichów tych roślin. Heliamfory należą do rodziny kapturnicowatych, w naturze rosną endemicznie na pewnym terenie Ameryki Południowej - wyżynie Gujańskiej - na pograniczu Wenezueli, Gujany i Brazylii. Naturalnym ich siedliskiem są odsłonięte szczyty płaskowyżu Tepui, gdzie panuje wysoka wilgotność powietrza oraz nasłonecznienie, a gleba jest uboga w składniki mineralne. Charakter tych miejsc, ich trudna dostępność, przyczyniła się do tego, że większość gatunków została opisana dopiero w XXI wieku.